Journalist Thomas Braun schrijft al enkele jaren blogs voor JobOn. Hij interviewt mensen die weer een mooie baan hebben gevonden of van job zijn veranderd en tekent hun verhaal op. Ook spreekt hij werkgevers over hun ervaringen op de Werkbezoekdag. Dit keer kijkt hij zelf terug op dit jaarlijkse evenement, want hij was een van de ruim 200 bedrijven die een open dag op hun werkplek organiseerden en hij kreeg vijf enthousiaste vrouwen over de vloer.

Laagdrempelig

Pieter Vermeer, oprichter van JobOn, sprak mij een paar weken terug via LinkedIn aan over de Werkbezoekdag, waarop werkgevers hun deuren openen voor mensen die geheel vrijblijvend een kijkje willen nemen bij hun bedrijf. Je zou het een laagdrempelige manier van solliciteren kunnen noemen, maar het hoeft niet tot een baan te leiden. Alles mag, niets moet. ‘Thomas’, schreef Pieter, ‘waarom doe jij niet mee? Ik denk dat mensen het best interessant vinden om te weten hoe het is om voor de Playboy te schrijven.’ Zelf was ik niet op het idee gekomen, want tja, ik ben een éénpitter, doe alles zelf, huur hooguit een typiste in om mijn opnames van interviews uit te werken, dus vacatures heb ik sowieso niet. Dat was volgens Pieter geen probleem. ‘Je hebt een interessant beroep, je schrijft toch ook voor het FD en Nieuwe Revu? Er komen vast en zeker mensen op je af.’

Vijf aanmeldingen

Die voorspelling kwam uit. Niet minder dan vijf aanmeldingen. Als eerste arriveerde Donna op mijn monumentale werkplek, een aardige vrouw met Italiaans bloed. Donna wilde graag een vaste baan bij een uitgeverij. Ze doet al klussen als vertaalster Italiaans-Nederlands maar heeft er een parttime baan naast, omdat ze vanwege de financiële onzekerheid niet fulltime als freelancer durft te werken. Ik heb haar gekoppeld aan een uitgever van sportboeken, omdat die ook boeken op de markt brengt over Italiaanse sporters. En ik heb gezegd dat ze haar werk op LinkedIn moet posten. En dan niet van: ‘kijk mij eens goed zijn’, maar gewoon werk delen zodat mensen zien wat ze kan. Ze kreeg een fonkeling in haar ogen en tijdens het gesprek vroeg ze spontaan waarom ik een trui met de letters ITALIA droeg. Ik vertelde hoe dol ik op dat land ben en dat ik er ook de stervoetballer en vrouwenmagneet Paolo Maldini was tegengekomen. Nu kende haar enthousiasme helemaal geen grenzen. Stralend, en vol jaloezie, verliet ze het pand.

Uit Oekraïne

Na Donna kwam Lesia. Ze ging tegenover me zitten en zei direct: ‘I am só happy!’ Ik vroeg waarom, want we hadden nog geen woord gewisseld. Ze legde uit dat ze uit Oekraïne kwam, daar als journalist had gewerkt maar dat er op de Nederlandse arbeidsmarkt tot nu toe alleen werk voor haar was als afwasser en appelplukker. Voor haar was het bezoek aan mij een eerste, belangrijke stap om haar droom te verwezenlijken: hier ook journalist worden. Ik heb haar aangeraden om goede verhaal-ideeën naar magazines te sturen. Toen ze haar uitgebreide cv aan mij overhandigde zei ik eerlijk: ‘Het heeft geen zin om je cv naar redacties te sturen, die bekijken ze niet eens. Goede ideeën, daar gaat het om.’ Vervolgens vertelde ze een aangrijpend verhaal over een kennis die in de oorlog met Rusland aan het front een arm had verloren. Ze kon hem wel een keer interviewen, zei ze. ‘Dat zijn goede ideeën!’ riep ik. Ze straalde van oor tot oor, wát een dankbaarheid zat er ineens tegenover me. Een dag later deelde ze haar ontmoeting met ‘a famous journalist’ op Facebook en verschenen er tientallen likes en prachtige, aanmoedigende reacties onder haar post.

Terug naar Rusland

Niet veel later was Alina aan de beurt, zij wil een baan in de marketing en marketing is ook een expertise die ik aardig beheers, wat ook noodzakelijk is wil je als freelance schrijver opdrachten blijven binnenhalen. ‘Ik moet binnen acht maanden een baan vinden’, zei ze, ‘anders moet ik terug naar Rusland.’ Ook zij had een aangrijpend verhaal. Een vriendin had 30 euro overgemaakt naar een organisatie in Oekraïne die zich inzet voor zieke zwerfdieren. ‘En nu moet ze 9 jaar de gevangenis in’, vertelde ze. Alina behield tijdens het gesprek toch haar prachtige glimlach die maar niet van haar gezicht verdween. Wat gun ik het haar als ze een baan vindt hier.

Bedenk ideeën

Na Alina betrad Mirjam het pand. Een dame van 56 die graag meer stukjes schrijft voor de regionale krant, maar tot nu toe niet verder was gekomen dan wat korte verslagen van de wedstrijden van de plaatselijke sjoelvereniging. ‘Bedenk ideeën’, zei ik ook nu weer. ‘Stel, je kent de vriend van Gordon en hij opent een nieuwe zaak in jullie buurt, stel dan voor om daar een verslag van te maken.’ Mirjam: ‘Gordon heeft geen vriend meer.’ Nou ja, lachte ik, dan doe je iets met Rob de Nijs als je toevallig iemand in zijn buurt kent. ‘Rob de Nijs leeft niet meer.’ Ze was in ieder geval op de hoogte.

Van je hobby je werk maken

Tot slot had ik een afspraak met Nienke. Zij is werkzaam bij een groot IT-bedrijf maar zou graag van haar hobby’s (schrijven en fotograferen) haar werk maken. Ze had de afgelopen tijd te kampen gehad met grote gezondheidsproblemen, ze zit ook in een re-integratieproject dat haar weinig goeds beloofd, maar het gaat nu beter en ze wil voorzichtig een stap maken richting de journalistiek. Ik sprak een uur via Teams met haar. Op het laatst zei ze: ‘Jeetje, ik word hier echt zó enthousiast van!’ Ik kreeg er kippenvel van.

Pieter, bedankt voor het zetje. De Werkbezoekdag heeft mij verrijkt. En de dames ook, dat hebben ze mij ondubbelzinnig duidelijk gemaakt. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar.

Save-the-date: Nationale Werkbezoekdag 2026

De Nationale Werkbezoekdag, is dé dag waarop werkzoekend en werkend Nederland elkaar ontmoeten! Honderden werkgevers openen hun deuren om geïnteresseerde te spreken tijdens een vrijblijvend (online) netwerkgesprek of open dag. Ontmoet talent op 18 november 2026!