Hij is albino, slechtziend en heeft ADD. Ondanks zijn beperkte zicht, en zijn chaotische kant, werd Khalid Amakran fotograaf. Anderen hielden het voor onmogelijk, maar daar liet hij zich niet door tegenhouden. Sterker nog: hij heeft mooie opdrachtgevers, zoals NRC en grote merken, en wordt op handen gedragen om zijn eigen stijl. Deze creatieveling wil jou, werkzoekende, graag laten zien dat je met wilskracht heel veel kunt bereiken!
Hoe het begon
Rond zijn zestiende was Khalid helemaal into hiphop-muziek. Hij las het online magazine over Nederlandse hiphop: State Magazine. Khalid vond de foto’s in dat magazine zoooo tof. Hij dacht: dat wil ik ook! Hij leende de camera van zijn zus, maakte er random foto’s mee. Van een potlood op een schrift. Al spelend met de camera ontdekte hij scherpte-diepte. “Wow,” dacht ik, “wat gebeurt er? Dan zag ik ineens dat de punt van het potlood scherp was en de rest niet. Ik wist niet hoe het heette, maar ik vond het cool!” En zo bleef de Rotterdammer experimenteren. Of hij daarbij om hulp vroeg? “Zeker niet. Ik wil alles zelf uitzoeken, zo zit ik in elkaar. Zo leer ik.”
Verhalen van binnenuit vertellen
Wat zag Khalid in die foto’s in het hiphopmagazine? “Ik zag dat de rappers dezelfde trots voelden voor hun wijk als ik. Ik groeide op in Spangen, dat was niet de makkelijkste wijk om op te groeien, zeker niet in de jaren 90. En toch heb ik een warm gevoel bij de wijk. De media gaf vaak een eenzijdig beeld van moeilijke wijken, gericht op sensatie of op het bevestigen van een stereotype. Het verhaal werd van buitenaf verteld.”
Nu besefte hij dat het ook anders kon. Dat je ook zelf, van binnenuit, een verhaal kunt vertellen. Het motiveerde Amakran om niet alleen zijn fotografie op te pakken, maar ook om met Spoken Word en opiniestukken aan de gang te gaan. Een ander talent van de jonge Rotterdammer. Nog steeds streeft hij ernaar om verhalen van binnenuit te vertellen met zijn beelden.
“Toen ik ging fotograferen dacht ik: misschien is dit wel de perfecte middelvinger naar iedereen die zei wat ik niet kon”
Het zelf doen
Op het moment dat Khalid ging fotograferen was hij net intensief bezig met het ontdekken van zijn kunnen. “Ik ben albino en in ons eigen gezin was dat geen issue. Meerdere familieleden zijn het ook. Het deed veel met me als jongetje dat ik buiten anders werd gevonden. Je weet hoe kinderen zijn. Ze roepen gekke dingen. Ik raakte in de war. Ben ik raar of normaal? Waar hoor ik bij? Ik was Marokkaans en ook met mijn roots bezig.”
Vanwege zijn slechtziendheid werd Khalid begeleid door de Koninklijke Visio. Hij kreeg extra hulpmiddelen van hen. “Rond mijn 16e gaf ik aan dat ik die hulp niet meer wilde. Ik wilde het zelf proberen. Dat ging me goed af. Ik dacht: wat als het niet waar is wat ze altijd gezegd hebben? Wat als ik minder beperkingen heb dan men dacht? Het is mijn geluk geweest dat ik altijd koppig ben geweest.”
“Toen ik ging fotograferen dacht ik: misschien is dit wel de perfecte middelvinger naar iedereen die zei wat ik niet kon. Kan ik, ondanks die slechte ogen, toch mooie dingen aan de wereld laten zien? En je ziet hoe het zich ontwikkeld heeft… Een kanttekening: ik wil er wel echt bij zeggen dat ik mijn slechte ogen niet zie als superkracht. Ik weet niet wat een ander ziet dus ik weet niet hoe het is voor een andere fotograaf. En ik ren nog vaak naar de verkeerde bus, dus ook het grote ongemak ervan ervaar ik nog steeds…”
Ritueel
Khalid heeft een eigen decembertraditie. Dan reflecteert hij. De Rotterdammer kijkt naar de beelden die hij dat jaar schoot. De mooiste foto’s drukt hij af. De printversies doet hij in een map, zodat hij de foto af en toe vast kan houden. “Die beleving is toch anders dan wanneer je digitaal kijkt naar het beeld. Ik kijk de hele dag al naar schermen. Print is veel specialer.” Bovendien wil Khalid de foto’s zo veiligstellen, je weet maar nooit wat er digitaal verloren kan gaan (hij klopt af). Soms laat het fototalent de beelden zien aan intimi. Aan zijn familie, vriendin en vrienden.
Menselijke verhalen
De fotograaf vindt het interessant om dingen bespreekbaar te maken die anders moeilijk te vatten zijn. Zoals geestelijke gezondheid, keuzes maken, het bestaan, ouderdom… “Fotografie is een excuus geworden om het over alles te hebben. Ik zoek emoties niet bewust op, ze komen vanzelf, doordat ik een open en eerlijk gesprek voer met iemand. Daarbij schroom ik er niet voor om ook dingen over mezelf te vertellen. Zo vertel ik dat ik depressies en een angststoornis heb gehad. Doordat ik me kwetsbaar opstel, durft de ander het ook.”
Die menselijke verhalen wil Khalid de komende jaren nog meer opzoeken. De portretfotograaf wil niet het eindproduct in de spotlights zetten. Nee, hij wil het gesprek voorafgaand de foto juist een podium geven. Dit doet hij in zijn eigen podcast-serie Podtretten.
“Het is simpel. Ik nodig iemand uit, bij mij thuis. Dat hoeft geen beroemdheid te zijn. We gaan in gesprek. Van mens tot mens. Versprekingen neem ik ook op. Het is oké, we maken allemaal wel eens fouten. Ik wil die oprechte, ongekunstelde interactie laten zien. Ik neem gesprekken van 1,5 uur op, waarin ik iemand leer kennen. Weken of maanden later maak ik een foto, die past bij wat hij of zij verteld heeft. Op die manier krijgt het beeld veel meer gelaagdheid dan wanneer je het ziet zonder het verhaal te kennen.”
Nieuwsgierig geworden? Bekijk hier de beelden en plannen van Khalid.
Bron bij foto Khalid: Jordy Évora | LinkedIn / Jor Évora (@jorevora) • Instagram photos and videos
Over de auteur
Mirthe Smeets is tekstschrijver. Een tip voor werkzoekenden? Mirthe raadt aan om af en toe te denken zoals Pipi Langkous: "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!" In het diepe springen is spannend, maar je ontdekt ook wat er wel en niet bij je past.