Pffff zuchtend en puffend kijk ik op m’n wekker. Tijd om eruit te gaan. Ik draai me nog een keer om. Geen zin. De plicht roept me toch niet. Ik ben namelijk vrij. Nou ja, vrij… Ik heb geen baan meer en dat voelt #$%@ Eigenlijk is dat een understatement, want ik voel me @#)$^*^%*$&%^#@ Met alle wilskracht die ik in me heb kom ik er toch uit. Ik MOET aan de bak vandaag. Solliciteren.

Ik denk weer aan het bericht van gisteren: ‘we zijn onder de indruk van je cv en je capaciteiten en ondanks ons plezierige gesprek denken we dat de andere kandidaat toch beter in onze organisatie past’. Bam. Mijn energie niveau – dat toch al niet veel hoger was dan die van een pantoffeldiertje – is weg. Wie zit er nu op mij te wachten dendert mijn hoofd binnen. Ik voel mijn ogen branden en duw mijn opkomende tranen weg. Dat gun ik ze niet.

Afwijzingen en goedbedoelde opmerkingen

Het is 2016. Ik heb me laten verleiden in een baan die niet bij me past. En na een korte discussie met de eigenaar, die logischerwijs de beste kaarten heeft, sta ik op straat. Inmiddels ben ik druk aan het solliciteren geslagen en na een optie waar ik nee tegen heb gezegd, regent het inmiddels afwijzingen. De moed is me in de schoenen gezakt en de goed bedoelde opmerkingen als ‘geniet nu maar lekker van deze periode, je hebt het verdiend’ werken me op de zenuwen.

Ik wil zooo graag een baan. Het maakt me niet meer zoveel uit wat. Ik MOET uit deze negatieve spiraal. Ik MOET bewijzen dat ik het waard ben. Ik MOET, MOET, MOET…

Vernietigende kracht van gedachten

Het zal je inmiddels duidelijk zijn dat mijn leven niet alleen maar over roosjes gaat. De aanzwellende vioolmuziek vol geluk staat soms gewoon stil. Ook bij mij. En ik deel mijn ervaringen met jou omdat jij je hier vast wel in herkent. Of je startpunt nu een baanloze situatie, uitzichtloze baan of lastige privé omstandigheden zijn, maakt eigenlijk niet zo uit.

Het gaat om de zelf vernietigende kracht van onze gedachten…‘Wie zit er nou op mij te wachten’, ik ben te oud’, ‘het is te lastig’.

Ze maken dat je uit je kracht komt te staan. Dat je je toegevoegde waarde niet meer ziet. En dat je jezelf ondergeschikt maakt aan de situatie. Je wordt afhankelijk van de omstandigheden, van de welwillendheid van een ander. En daarmee geef je jouw zelf-leiderschap volledig uit handen.

Wat mij heeft geholpen?

Acceptatie. Kracht. Kwaliteit. Gelijkwaardigheid.

• Acceptatie voor de situatie waar ik in zat. Niet meer tegen vechten.
• Kracht als in mijn toegevoegde waarde weer zien en omarmen. Geloven in mijn eigen uniekheid en geloven dat ik de wereld wat te brengen heb, in welke vorm dan ook.
• De kwaliteit van mijn gedachten bewaken en daarmee mijn emoties gezonder maken.
• En tot slot gelijkwaardigheid. In alles wat ik deed. In ieder contact, brief en/of gesprek. Vanuit een plek van ‘ik kom wat brengen en ik heb zelf ook een keuze, ik mag altijd nee zeggen’.

Ik hoop vanuit mijn tenen dat deze 4 woorden jou vandaag gaan helpen, in alles wat je doet.

Over de auteur:
Esther Loorbach is eigenaar van Impact Helden, is gecertificeerd StrengthFinder coach en helpt mensen te groeien op basis van hun natuurlijke kracht. Esther houd van persoonlijke ontwikkeling, van de uniekheid van mensen (en dieren) en ze heeft een missie. Namelijk om serieus bij te dragen aan ‘je kunt heel veel meer worden van wie je nu al bent’.